Volgens mij leven we in een tijd waarvan latere generaties geen spat overlaten. Véél latere generaties dan, want voorlopig zie ik niet dat aan de huidige verrommeling een einde komt. Maar er komt een tijd, onvermijdelijk, dat we de canons de prullenbak in flikkeren, het gros van de televisiemakers en zogenoemde journalisten de vergetelheid in trappen en het nationaal historisch museum, de nationalistische speelbal die haaks staat op alle goeds dat het museumwezen bezig was te ontwikkelen, met voldoening slopen. Die brug te ver kan nog wel wat destructie verdragen.
Veel goeds laten we niet na. We stoppen wat rotzooi in de erfenis. Iedere tijd zal de reactie van een volgende moeten ondergaan. Als we bijtijds bij zinnen komen moeten we maar energie stoppen in deconstructie. Niet construeren en alsjeblief niet reconstrueren want de smalle, uniform vormgegeven bril waarmee we dat doen, is te vervuild om er scherp door te zien. Of wordt het wachten op een grote roerganger of ‘big bang’ die een nieuwe tijd in gang zet? We hebben zoveel rotzooi in de erfenis gestopt dat het dan wel op destructie uit zal draaien. Maar van de eerste persoon meervoud wil ik metéén af. Ik hoor er niet bij.